Bovendien, een dance-DJ met het Metropole Orkest: bijzonder
zou het zeker worden. En toen het nieuws binnenkwam dat dit voorlopig het
laatste optreden van Hardwell zou zijn, was ik om: hier moesten we bij zijn!
En gisteren zaten we dan in de Ziggo Dome, bovenste ring,
bovenste rij, dat wel, maar het uitzicht was prima. Oudgediende Real el Canario
trapte af met anderhalf uur house uit de beginjaren van het genre. Dát was al
fijn, maar toen Hardwell startte, werd al snel duidelijk dat dit concert niet
om de liedjes van Hardwell zelf zou gaan.
Integendeel. In de twee uur daarna kregen wij 40 jaar dancehistorie voor onze kiezen,
verdeeld over drie periodes: 1978-1998, 1998-2008 en 2008-2018. Samen met het
Metropole Orkest passeerden alle hoogtepunten uit die jaren de revue, met de
vocale ondersteuning van twee ijzersterke zangeressen en een zanger.
Het was een feest van herkenning en ik moest mezelf dwingen
om niet de hele avond met de telefoon in de lucht te staan om alles maar naar
huis mee te kunnen nemen. Robin
S – Show me love, Guru Josh – Infinity, Faithless – Insomnia, Delerium –
Silence, Zombie Nation – Kernkraft 400, Avicii – Levels…
Maar het meest geraakt werd ik wel door het tafereeltje dat
zich naast mij afspeelde. Een moeder, net iets ouder dan ik, had haar zoon
meegenomen, ik schatte hem 14, 15 jaar. En ze gingen allebei heerlijk uit hun
dak. Dát is nog eens een stukje opvoeding dacht ik. En opeens zag ik mij daar
zitten. Ouder en grijzer, maar nog steeds fit, tijdens ADE 2028, opnieuw in de
Ziggo Dome, bij ‘Five decades of dance’ van de inmiddels teruggekeerde Hardwell,
met mijn dochter, samen dansend op 50 jaar househistorie. Ik hoop dat het
ooit zover mag komen!
