En dat was het ook. Het bleek namelijk de naam van een heavy metal-band te zijn. Alleen was de bandnaam wel verkeerd gespeld. En dát was iets minder stoer. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik van de band hoorde. Terwijl ze op dat moment toch al de nodige hits hadden gehad. Maar goed, die waren compleet aan mij voorbij gegaan. Zelfs het wat rustiger Nothing else matters had zich niet in mijn brein genesteld.
In 1994 vielen ze me echter weer op. One kwam de Nederlandse Top 40 binnen. Een heftig nummer dat opviel door zijn lengte, de snoeiharde gitaren en het overweldigende middenstuk. Een plaat die de waanzin van oorlog feilloos wist te pinpointen. Ik kon de wanhoop van de zwaar verminkte oorlogsveteraan door de boxen heen vóelen en dat maakte indruk.
Het was dan ook niet zo gek dat de plaat in 1994 de nummer één-positie behaalde in de Top 100 Allertijden van 1994. In die tijd altijd op Goede Vrijdag uitgezonden op Radio 3. Naar aanleiding van dit succes besloot het platenlabel de single, die in 1989 al eens eerder in de Nederlandse Top 40 stond, opnieuw uit te brengen. Een gouden greep. Hij stond vervolgens 14 weken lang in de hitlijsten, waarvan 5 weken op nummer drie.
En inmiddels is de plaat ook niet meer weg te denken uit de Top 2000. De laatste jaren is hij steevast bij de bovenste 25 te vinden. Dankzij deze plaat ontdekte ik met terugwerkende kracht de band, die inmiddels met veel méér nummers in mijn favorietenlijstje staat.
