En dat ik dan even naar mannen met gitaren moest luisteren, had ik er best voor over. Sterker nog: ik vond de muziek eigenlijk wel leuk. All the small things was catchy. Lekkere powerpop. Ik kon het wel waarderen. De zanger / gitarist schreef deze ode aan 'de kleine dingen'. Hij stopte er nog wat van zijn idolen The Ramones in en nam het op met zijn band met als doel het de hitlijsten in te krijgen. Een missie die slaagde: het werd hun grote doorbraak.
Al was het niet het eerste liedje dat als single werd gereleased. Die eer kwam toe aan What's my age again? Maar verder dan de Tipparade kwam dat nummer niet. Maar met All the small things veroverden zij definitief hun plek op het wereldpodium. Want hoewel de 21ste plaats in de Nederlandse Top 40 het hoogst haalbare bleek, bereikte het in de Angelsaksische landen vrijwel zonder uitzondering de Top 10. In de Billboard Alternative Songs wist het zelfs de hoogste positie te pakken.
In ons land zouden ze na die ene plaat voorlopig niet meer terugkeren in de hitlijsten, maar met name in de Verenigde Staten hield hun succes aan. Het liedje was daar te horen in veel series en leverde hen zelfs een gig in Springfield op, de woonplaats van The Simpsons. Maar ook in talkshows traden ze veel op en in Engeland ontleende een televisieserie zelfs haar naam aan de titel.
Er volgden een aantal albums die eveneens succesvol waren. Maar het leven ging verder en de overjarige pubers werden mannen, de mannen werden echtgenoten en kregen kinderen. En dat had zijn effect op de liedjes die zij maakten. In 2003 verscheen een veel serieuzer album: Blink-182. Het leverde hen voor het eerst positieve reacties op van de pers, die hen daarvóór steevast neersabelde vanwege de platte, humoristische teksten en soortgelijke videoclips. Maar de fans waren tot op het bot verdeeld. Desondanks sleepten ze in Nederland nog wel een Top 40-notering in de wacht met Feeling this. Daarna was het echter definitief gedaan in ons land.
